Een creditcardcultuur speelt Vlissingen parten meldde deze week de krant van Wakker Nederland met de traditionele oorlogsbekopping. Andere media hadden het er ook over alsof dat de belangrijkste bevindingen waren van de raadscommissie die onderzoek gedaan had naar de inmiddels beruchte bonnetjes. Nou, aangezien er slechts enkelen zich bedienden van een gemeentelijke kredietkaart kan er moeilijk gesproken worden van een cultuur van handel op afbetaling op het gemeentehuis van de havenstad. Nee, als het woord “cultuur” gebruikt moet worden, dan dient dit in combinatie met het woordje “angst” te zijn. Mensen, ongeacht hun positie, zijn in Vlissingen bang de waarheid te spreken, men durft niet te zeggen hoe hazxen lopen, waar ze lopen en met wie ze samenlopen. In Vlissingen speelt meer dan het gesjoemel van wat bestuurders. Een recent artikel in de PZC gaf aan dat de bestuurscultuur in Vlssingen al jaren redelijk verziekt is, maar het manco van dat artikel was dat er te veel werd teruggekeken op hoe het ooit was, met oud-bestuurders en medewerkers. De medewerkers die nu het stadhuis bevolken, die nu de klappen krijgen, die nu meegesleurd worden in een ware heksenketel, die kwamen tot op heden in de media niet aan het woord. Net zo min als al die heldhaftige raadsleden, die de voorbije weken heerlijk dik hebben kunnen doen, maar du moment dat ze iets konden zeggen zich beperkten tot geen commentaar, geen commentaar, geen commentaar, die laten het ook na duiding te geven in deze onverkwikkelijk brij van gesjoemel, machtsmisbruik, chantage en marchanderen.
Lees verder →