A3 en anderen

Het vervelende van ouder worden, zo zei mijn moeder van bijna 87, is dat mensen om je heen wegvallen. Eerst een, dan een paar en dan steeds meer. Niet alleen mensen die ouder dan jou zijn, maar naarmate de tijd vordert ook jongere. En ze kon het weten, want in dat verschrikkelijke jaar 2020, verloor ze haar zus, haar jongste broer, een goede vriendin in Brabant en haar hartsvriendin uit Sas van Gent waarmee de al meer dan zeventig jaar bevriend was. Doodgaan hoort bij het leven, maar als jouw leven vordert, is de dood verre van leuk.

Vandaag trof ik een berichtje aan in de PZC, Wim de Vos overleden. Nog geen zeventig werd hij die man uit Zaamslag. Ik hem ‘m gekend. Wim, een rustige vent met veel humor. Werkte bij de Belastingdienst en hield zich in zijn vrije tijd bezig met het verslaan van sportwedstrijden; hardlopen en wielrennen. Van die wedstrijden deed hij dan – als correspondent – ook verslag van voor in de krant. Jarenlang, maar ik geloof niet dat ze bij de PZC nog weten wie hen tijdenlang bediende. Wim deed het.

Het voorbije jaar – en eigenlijk dus nog – stond ik met enige regelmaat stil bij de dood van mensen die ik kende. De oud-wethouder van Sluis die in eenzaamheid aan Corona bezweek, terwijl hij zou van mensen hield. A3 is niet meer. Net zoals de beste sigarenboer van onze contreien, Ben Everse uit Sas van Gent, 70 en weg. Meester Harry van Quekelberghe, bij wie ik het onderwijsvak mocht verkennen, in december voorgoed vertrokken, mijn ome Wim in no-time weg, mijn tante Suzanne, Krijn Hamelink en ga zo maar door…
En dan hoor je van een goede vriend dat het ook niet zo goed gaat met heer O., met die en die en dan besef je dat jezelf ook al meer dan zes kruisjes achter je naam hebt staan.

Het rare is dat ik in mijn leven met enige regelmaat mensen doodgewenst heb, maar slechts in een enkel geval daar achter bleef staan. En dat ik aan de mensen die heengingen over het algemeen goede herinneringen heb overgehouden. Voor de meesten geldt dat ik blij zijn dat ze ooit deel hebben uitgemaakt van mijn leven. De een wat meer en nadrukkelijker dan de ander, maar toch…

Over van Gremberghe

Journalist en internetondernemer. Verslaggever in algemene dienst. Schrijft over Zeeland, Neder- en buitenland. Over wat wel en niet gebeurt, over reizen en soms over gewone mensen. Immer gedreven en oprecht, voor zover daar sprake van kan zijn.
Dit bericht is geplaatst in Uncategorized. Bookmark de permalink.