PZC-loos

Een jaar geleden nu trok ik voor de laatste keer de deur van het PZC-kantoor in Middelburg achter me dicht. Ik had mijn sleutels ingeleverd en mijn bedrijfs-t-tag, ondertekende netjes een briefje van de redactiesecretaresse en zei allen die me naast stonden gedag. Ik was PZC-verslaggever af. Een kwarteeuw hard werken voor wat ooit de Krant voor Zeeland was eindigde resoluut in een langdurige vakantie op kosten van de tot Halfformaat verworden Krant van weleer. Met mij vertrok er nog een aantal mensen. De eerdergenoemde redactiesecretaresse, ooit een baken in de roerige wereld, wat opmakers en de senior verslaggever met het kaalgeschoren hoofd.
Het was kiezen of kabelen. Doorgaan met de worsteling of kappen. Breken met die rare nieuwe hoofdredacteur of me voegen naar zijn grillen. Het was een moeilijke beslissing, omdat ik op voorhand wsit dat ik het journalistieke werk, de verslaggeving missen zou. Net zoals overigens een deel van mijn collega’s, de krantjesmakers zoals Willem, Frans en JP, verslaggevers aan weerszijden van de Wester en de meisjes Annemarie, Caludia, Jeanette en Cecilia.
De eerste maanden van het PZC-loze tijdperk waren eerlijk gezegd moeilijk. Met bijna dertig jaar ervaring denk je wel al schrijvend voor derden aan de kost te kunnen komen, maar dat valt vies tegen. Zeker in crisistijd. Waar ooit voor een gedegen stuk fantsoenlijk werd betaald, wordt nu een beroep gedaan op scribenten zonder enige ervaring, die voor een habbekrats tig regels bij elkaar tikken. Opdrachten zijn schaars en als ze te vergeven zijn, dan meestal in het centrum van het land, in het Hollandse. Werken in de marge van Nederland maakt journalistieke arbeid extra marginaal. Via vrienden en kennissen sprokkel je wat opdrachtjes bij elkaar en denkt vervolgens met je eigen bureau Zeelandtekst aan de weg te kunnen timmeren, maar ook dat is – nogmaals eerlijk gezegd – moeilijk in een land, waar iedereen die het alfabet kent denkt een tekst-of communicatiebureau meente te moeten beginnen. En zo is en blijft de spoeling dun.
Hoewel kwaliteit en snelheid maakt vaak het onderscheid.
Uiteindelijk besluit ik mijn activiteiten wat te verbreden, niet alleen schrijven voor gedrukte media, maar ook schrijven voor het web. Content genereren, niet alleen tekst, maar vervolgens ook beeld. Door allerlei contacten groeien de activiteiten voor internetgerelateerde zaken gestaag. We beginnen een campagne voor beter breedband in Zeeland, ruiken voorzichtig aan internet-tv, beginnen met workshops sociale en nieuwe media, bedenken communicatieplatforms voor en op het net en prakkizeren over gerichte marketingcampagnes. Van het een komt het ander, binnen een mum van tijd, liggen er verzoeken om de Belgische markt via het internet te bewerken, wil een kustplaats opnieuw zijn plekje op de toeristische markt verwerven, adviseer je projectontwikkelaars over kansen en risico’s in Zeeland en meer van zulks.
Schrijven blijf ik doen, al is het alleen op dit blog. Ik kan wel weg zijn bij de PZC/BN De Stem, maar ik blijf journalist en niet – zoals collega’s kortgeleden zeiden – een oud-journalist. Oud hoop ik te worden, journalist hoop ik te blijven, ook al krijgen andere activiteiten de overhand.