Een grote kleine man minder..

Zeeland nam vandaag in Yerseke afscheid van Huib Eversdijk die donderdag op 78-jarige leeftijd overleed. Ik hoop dat de herdenkingsdienst mooi verliep en dat de naam van de oud-CDA senator en kamerlid vaak genoemd werd, want Huubje hield daarvan. Van aandacht, van zo nu en dan een egostreling te krijgen. Ik gun het de man ook wel, want – hoewel we elkaar niet lagen – onderken ik dat hij veel voor Zeeland heeft betekend en willen betekenen.

Eversdijk begon zijn politieke carrière in 1970 in Borsele, als raadslid voor de CHU. Drie jaar later werd hij Statenlid en in 1977 kwam hij als CHU-er in de CDA-Tweede Kamerfractie en werd woordvoerder verkeer en waterstaat en ruimtelijke ordening. Hij werd vervolgens fractiesecretaris en vicefractievoorzitter en ondervoorzitter van de Tweede Kamer. Hij leidde onder andere een onderzoekscommissie naar de visfraudeaffaire. In de periode 1991-2003 was Eversdijk Eerste Kamerlid en onder meer voorzitter van de commissie voor Europese zaken. In 2002 ging hij terug de Zeeuwse politiek in en werd raadslid in Reimerswaal. Die functie heeft hij vervuld tot 2006. Daarnaast was hij jarenlang als dijkgraaf actief aan weerszijden van de Westerschelde. Een staat van dienst om prat op te gaan.

Als aankomend onderwijzer trof ik Eversdijk aan op de Rijkspedagogische Academie waar hij docent was. Eversdijk gaf les – of althans moest dat doen – in mijn favoriete vak, aardrijkskunde, maar liet dat na,. Had andere belangrijkere dingen aan zijn hoofd, de aankomende verkiezingen (in 1977) waar hij als Zeeuwse CDA-kandidaat aan deelnam. Ik herinner me dat Eversdijk zijn lessen gebruikte voor propagandadoeleinden en stelde dat niet op prijs en zei hem dat ook. Nu zei ik wel meer in die tijd, maar Huubje kon dat niet waarderen, stuurde me de klas uit en wilde me – zolang hij nog op de kweekschool zat – niet meer tegenkomen. “Ik kom je nog wel eens tegen bij een sollicitatiegesprek”, riep hij me boos na toen ik tierend het klaslokaal verliet.
Jaren later en vele jaren achtereen kwam ik Huib Eversdijk tegen. Hij in de rol van politicus, bestuurder, dijkgraaf of Zeeuws geweten. Ik in de mijne als journalist. De eerste keer was Hulst waar Eversdijk een spreekbeurt moest verzorgen, maar geen stem had, maar wel aanwezig was en zijn speech door een ander liet voorlezen. Het was een raar bericht dat ik toen publiceerde over een spreker die niets kon zeggen, maar wel veel liet mededelen.
Eversdijk was ook een man die je als verslaggever soms moest bellen – de hoofdredacteur gelastte dat – omdat hij iets kwijt wilde, maar dan mocht aan dat iets zijn naam niet worden verbonden. En ik deed dat dan, maar veel schokkends leverde dat nooit op. Met de jaren verbeterde de verstandhouding tussen Huib en mezelve. Simpelweg, omdat ik besefte dat de man een geslepen, handige bestuurder was met een groot netwerk en grote bestuurlijke capaciteiten. De manier waarop Eversdijk een moeilijke waterschapsfusie in Zeeuws-Vlaanderen dirigeerde was verbazingwekkend. Hij kreeg met veel en veel praten – en dat kon ie – vrijwel alle neuzen in een richting. Dat hebben nog niet veel bestuurders in Zeeuws-Vlaanderen voor elkaar gekregen, Huubje deed het, maar Huubje doet het nu niet meer.
Zeeland moet het met een grote kleine man minder doen.