Ik heb er zwaar de pest in dat ik in de jaren ’60 niet door pastores en kapelaans ben misbruikt. Nog niet eens door nonnen.
Het heeft natuurlijk alles weer te maken met die rangen en standencultus die die katholieken er op nahielden in de tijd dat de zwartrokken onaantastbaar waren. Was je van gewone komaf, dan werd je geen misdienaar, dan mocht je niet van de miswijn lurken of stiekem achter het orgel kruipen. 
Zaten je ouders niet op zondag van voor in de kerk, maar in de rijen vanachter, dan kwam je niet in de sacristie om meneer pastoor uit zijn kazuifel te hijsen. Neenee, dat was voorbehouden aan die kinders van de boeren, de onderwijzers, de ambtenaren van de gemeente. Die mochten dat wel en die kregen zelfs koekjes na de mis.
En die vonden het leuk en genoten van de aandacht. Zoveel zelfs dat ze na de lagere school naar kostschool gingen bij de paters in Huijbergen, Dongen en verder. Of bij de nonnen. En daar, zo vertelden ze, werden ze verwend joh, nie mooi meer.
Voor ons, kinderen van gewone komaf, was dat allemaal niet weggelegd. Wij mochten op zondag naar het patronaat om -tegen betaling – wat te biljarten, kaarten of tafelvoetbal te spelen. Voor een kwartje kreeg je een cola en dat was ’t.
En nou veertig, vijftig jaar later, beginnen die verwende nesten van toen te klagen dat ze zo onheus bejegend zijn door die pastores enzo. Kom nou, jullie gingen zelf in rokken lopen, hielpen die gozers zelfs in achterkamertjes bij het uitkleden en kregen er nog voor betaald ook…
