Het Terneuzense PvdA-raadslid Jan Jonkman is afgelopen nacht overleden op 54-jarige leeftijd. Jans heengaan doet me persoonlijk verdriet. Ruim 35 jaar geleden zaten we samen op de rijkspedagogische academie in Middelburg, waar ook het Terneuzense PvdA-kopstuk Co van Schaik de leskolalen frequent bezocht. Co en Jan trokken toen al vaak samen op en het verbaasde me dan ook niets dat Jan in navolging van de oudere Van Schaik politiek actief werd bij de PvdA.
Jan Jonkman was een allerbeminnelijk mens. Met zijn massieve gestalte oogde hij niet alleen als de vriendelijke reus uit de sprookjes, hij was ‘m ook. Opgroeiende kinderen hadden bij Jan een streepje voor. Goed onderwijs, jeugd-en jongerenwerk en welzijn waren in Jans optiek zaken die de jeugd gegund moesten worden. Als onderwijzer, schoolhoofd en later directeur van Open Basis vocht Jan voor een goede educatie voor iedereen.
Als lid van de Terneuzense gemeenteraad had Jan Jonkman oor en oog voor de belangen van alle bevolkingsgroepen. Hij verdedigde die belangen niet alleen met (sociaal-democratische) overtuiging, maar ook nog eens op een manier die respect afdwong. Zonder onvertogen woorden, altijd vriendelijk. Terneuzen moet het met een prachtmens minder doen. Zijn vrouw en kinderen wens ik alle sterkte toe. Zij zullen hem het meest missen.
Zitten twee mannetjes in de restaurant in Hulst een entrecote te eten. Bromt de een: “Wat de Zeeuwse kranten vandaag de dag niet meer hebben is een correspondentennet.”
Bromt de ander: “Wat de Zeeuwse kranten vandaag de dag niet meer hebben is vandaag de dag.”
Bromt de een: “Elk dorp had wel een onderwijzer of een dominee of een hulpkapelaan die schreef voor de krant. Het waren de ogen en oren van het dorp. Die voeling is nou behoorlijk weg.”
Bromt de ander: “De Zeeuwse kranten zijn behoorlijk stom geworden.”
Jan Jonkman was zo’n correspondent. Bij De Stem , mijn broodheeer, stond hij bekend om zijn onverwoestbare vriendelijkheid en vanwege de bijzonder zwierige manier waarop hij de telefoon opnam.
“Met Jonkman…”, schalde het dan keihard en op zijn typische eigen toon over de redactievloer.
Met Jonkman…
We waren niet close. Maar hij was een existentieel raadsel, zoals alle interessante mensen. We zagen elkaar van tijd tot tijd. en babbelden dan wat weg. Zoals dat gaat. En Jan was altijd vriendelijk en begaan. Van de doden niets dan goeds. Maar van Jan inderdaad, is niets slechts te melden.
Hoe hij de telefoon opnam. Dat is dan een triviale herinnering aan een heel mens.
Met Jonkman…
Ik zal hem missen.