Dag Dowacht

“Heb jij iets tegen Dow?”, vroeg de Dow-medewerker me met harde stem. “Nee, niet echt hoezo?”
“Nou, al die negatieve stukjes van je de laatste weken…”
“Negatief? Heb je ze goed gelezen. Op dat ene stukje over die salarissen na ben ik helemaal niet zo negatief geweest. Integendeel. Ik maak me zorgen over wat er gebeurd en ik hoop dat bij mensen in deze streek het besef begint te dagen dat Dow niet echt de rots in de branding is waar veel mensen Dow jarenlang voor hebben aangezien. Het is een bedrijf, onderdeel van een concern dat zich mondiaal aan het reorganiseren, aan het herpositioneren is in een tijd dat dit voor Zeeuws-Vlaanderen heel slecht uitkomt.”
“Jaja”, klonkt het, ditmaal wat rustiger, “misschien heb je wel gelijk…”
Nou heb ik Hermans gelezen en dus heb ik altijd gelijk, maar niet echt.
Ik tegen Dow.
Nou, vroeger wat meer dan tegenwoordig.
Dow is voor Zeeuws-Vlaanderen van groot belang geweest. Zonder Dow waren er duizenden banen in de industrie minder te vergeven geweest dan nu en dat in een sector die -toch zeker bezuiden de Westerschelde al 20 jaar onder druk staat (lees de bijdrage Pijn). Zonder Dow was de aanverwante bedrijvigheid een stuk minder geweest en dan heb ik het niet eens over de logistieke bedrijfstak. Zonder Dow was er geen Braakmanhaven geweest, geen Valuepark, geen Terneuzense theater en zo kan ik wel even doorgaan.

O ja, zonder Dow was er ook in de jaren ’70 niet overal illegaal gestort, hadden we geen kippenboerderijen moeten saneren en hadden was het Braakmangebied als recreatiegebied wellicht een stuk aantrekkelijker geweest, maar ja.
Zonder Dow had er wellicht nu al geen ROC meer geweest, hoewel daar tegenover staat dat de overheersende rol van Dow als werkgever vervolgens weer geleid heeft tot een sterke bepalende rol in het beroepsonderwijs. Een beetje minder zou echt geen kwaad kunnen, vraag dat maar aan de kleinere bedrijven die nog steeds hun betere jonge krachten weggelokt zien worden door Dow.
De tijd dat Dow-medewerkers rijkelijk vertegenwoordigd waren in de gemeenteraden en daarin hun responsible care-gedachten probeerden te ventileren is goeddeels achterhaald. Net zoals de tijd dat good old Roelof Ruules zowat in elk bestuur van enig gewicht in de streek een functie had. De huidige Dowtopmannen, Van Harten en Holicki, zijn aangename mensen die het beste voor hebben met hun bedrijf en de streek waarin ze opereren, maar die in tegenstelling tot hun -soms illustere- voorgangers zich moeten conformeren aan wat Midland voorschrijft of, sterker nog, dicteert.
De modus operandi van Dow is anders dan vroeger. Het pioniersbedrijf van weleer is zijn wilde haren kwijtgeraakt. Niet alleen hier, ook in het thuisland. De bulkchemie zal straks meer en meer te vinden zijn op plaatsen waar de grondstof (olie) nog rijkelijk voor handen is (Midden-Oosten), de fijnchemie moet voor de grote concerns het moneymaking onderdeel worden en als en passant ook nog alternatieve grondstoffen daarbij aangewend kunnen worden (biochemie) dan is dat mooi meegenomen. Die transitie is volop aan gang en niet alleen bij Dow overigens, ook DSM speelt zijn spel.
Neemt niet weg dat de verkoop van de vijf fabrieken in Terneuzen aan investeringsmaatschappij Bain Capital zorgen baart. Als een schaap over de dam is volgen er meer. En in de States sluiten ze dat bij Dow ook helemaal niet uit. De kans is reëel dat aan de boorden van de Westerschelde straks niet meer grote vestiging te vinden zal zijn van een groot concern, maar een trits van bedrijven die min of meer van elkaar afhankelijk zullen zijn. Vallen er uit die trits op een geven moment partijen weg, dan kan dat kwalijke gevolgen hebben. En daar maak ik mij zorgen over…