Gekonkelfoes

Na jaren van hikken krijgt de Partij voor Zeeland uiteindelijk grotendeels gelijk. Deltacommissaris Wim Kuijken zegt morgen in de PZC, zo meldt de website van de gazet, dat de Ontwikkelingsschets 2010 voor het Schelde-estuarium op een verkeerde manier tot stand is gekomen. “Je kunt er niet mee volstaan alleen met belangenorganisaties over boerengrond te praten”, zegt Kuijken jaren te laat. “Je zult met boeren zelf moeten praten, nog voordat je het oog op hun grond laat vallen”, voegt hij er aan toe.
Tegen de derde verdieping van de Westerschelde en de natuurherstelprojecten bestond veel weerstand. Voor de ontpoldering van de Hedwigepolder geldt dat nog steeds. Kuijken: “Ik denk dat dit een les is geweest. Dat moeten we zo niet meer doen. Dit soort processen hoort opener, transparanter en interactiever te worden uitgevoerd. Zo gebeurt bij de grote rivieren ook. Het moet niet bedreigend zijn, maar uitnodigend.”
Nou hallo poepoe hoor, als het kalf verdronken is en de put gedempt gaan we jaren na dato toch nog eens even in de grafput rommelen. En de Zeeuwse krant gaat dat nu even melden alsof dat niet jaren eerder had moeten worden gemeld. Maar ja, toen het hele Prosesverhaal liep was de milieuheilige Thijs Kramer koning in Zeeland en scribent Antonisse zijn vazal. En alles wat Thijs deed was goed in de ogen van de nieuwe natuurbrigade, de salon-en hereboersocialisten en bijkomende aanhang. Thijs kon geen scheet laten of Antonisse beschreef ‘m in geuren en -jaja – kleuren. Dat destijds ook andere bestuurders in de abdij moeite hadden met het gekonkel met de Belgen achter gesloten deuren over Zeeuwse gronden was bekend, maar werd zelden in kolommen gegoten. En toen Thijs helaas om het leven kwam werd er al helemaal niet meer over gesproken. Zijn opvolger, vriend en partner in crime Van Zandbrink was als oud-directeur van de Dienst Landelijk Gebied al deelgenoot van het gekonkelfoes geweest en kon zonder dralen de portefeuille overnemen. Een ontpolderingsproces initieren dat buiten democratische arena’s was bedacht en in scene was gezet.
Oud-minister Gerrit Braks zei me twee jaar geleden bij de presentatie van de Vlaams-Nederlandse plannen voor een nieuwe grote zeesluis bij Terneuzen (ook zo’n ontwikkeling waarbij veel Belgische en Nederlandse partijen betrokken waren ) dat het hele Prosesverhaal voor hem het voorbeeld was van hoe iets niet moest. Robesin en de zijnen hebben jaren gezegd wat Kuijken nu beweert, maar vonden amper weerklank in het Zeeuwse politieke bestel (wel bij de bevolking). Robesin had zelfs moeite zijn verhaal in de kolommen van het halfformaat te krijgen. Soms gebeurde dat toch via redacteueren op regioredacties.
Kuijken kan nu makkelijk zeggen dat uit het hele proces een les getrokken moet worden en dat het zo niet meer moet gebeuren, maar gaat dan voorbij aan het feit dat op basis van een ondoorzichtig, ondemocratische proces wel besluiten zijn genomen om 550 hectare Zeeuws-Vlaamse grond terug te verzilten. Dit zeer tegen de zin van heel wat mensen.
Als Kuijken echt ballen heeft, dan moet-ie zeggen dat dat ontpolderen, op deze grondslag, gewoon niet kan.