“Hier mijn kind, hier heb je een telefoon die je altijd buiten bij je moet hebben. Als er iets is, als iemand je aanspreekt, iemand die je niet kent, gelijk 112 bellen en om hulp vragen. En o ja, hier ben je ook nog een fluitje, dat moet je om je hals houden en als iemand – die je niet kent – je aanspreekt blaas je erop, zo hard je kunt. En dan heb ik hier een klein busje, dat moet je gebruiken als iemand – die je niet kent – je durft aan te raken. Dan doe je het dopje eraf en druk je gelijk op het rode knopje en dan spuit je die vreemde zo dit spulletje in zijn gezicht. Als ie gaat huilen loop je heel snel weg, blaas je op je fluitje en bel je – al lopend 112. En dan heb ik nog een knopje voor je dat je om je hals moet houden, als er iemand is – die je niet kent – die tegen je begint te praten, dan druk je zo hard je kunt op dit knopje, je spuit ‘m in zijn gezicht, je rent snel weg en vervolgens fluit je en bel je 112, dan komt alles wel goed.”
“Maar pap, als iemand me gewoon de weg vraagt?”
“Nou, dan druk je op de knop, spuit je ‘m in zijn gezicht, maak je je uit de voeten al fluitend en bel je zo snel mogelijk 112. Zo doen we dat…want vreemden horen de weg niet te vragen aan een kind.”
“Maar pap, ik ben 23.”
“Dan nog, dan nog. De burgemeester waarschuwt niet zomaar ouders voor vreemden mannen in witte bestelwagentjes. Daar heeft ze zeker een reden voor…”
Tja, het is tegenwoordig beter bang te zijn, dan te schrikken
Had íe geen bos rode rozen bij zich?