Ik vrees dat na de zomer het aantal jeugdige muzikanten in Zeeland drastisch omlaag zal gaan. De Zeeuwse Muziekschool, die in deze provincie in de meeste gemeenten het musisch onderricht voor rekening neemt is vanwege bezuinigingen van gemeentewege genoodzaakt de lesgelden met zo’n twintig procent te verhogen. Dat komt neer op een verhoging van zo’n acht tientjes. Een gemiddelde cursist zal dan op jaarbasis ruim 520 euro kwijt zijn en dat zal voor heel wat ouders een behoorlijke kluif worden. Ik sluit dan ook niet uit dat de Zeeuwse Muziekschool met deze forse verhoging een weg inslaat die alleen maar leidt naar meer problemen, want met minder cursisten in het verschiet dreigt straks het bestaansrecht van de instelling op de tocht te komen staan. En ook tal van muziekgezelschappen in deze -toch nog – muzikale provincie zullen er last van gaan ondervinden. De aanwas van jonge talenten – toch al moeilijk in het vergrijzende Zeeland – zal gaan stokken en dan zullen er – op zijn Westdorps gezegd – veel minder eikels bomen worden.
En dat is jammer, erg jammer.
Want niets is er – in mijn beperkte beleving – leuker dan muziek maken.
Ik ben zelf nooit verder geraakt dan wat getoeter op een blokfluit en een sax, wat kinderliedjes en ik betreur dat zeer.
Mijn meiden mochten instrumenten leren bespelen als ze daar zin in hadden en dat hadden ze. De oudste speelde jarenlang viool en durft – gelukkig – haar koffer nog wel eens open te gooien om een riedel ten beste te geven. Onze jongste twijfelde toen ze een jaar of acht was wat te doen. Piano vond ze wel wat. Wij – brave ouders – in huis kijken of zo’n instrument een plekje kon vinden. Jaja, dat ging, als we nu de open haard eruit breken en de schoorsteen weghalen hebben we zo dik een vierkante meter extra ruimte erbij en kan daar mooi…ja.
De aannemer kwam, brak de open haard weg, dichtte het afvoerkanaal, herbezette de muur, een verfje erover en voila, ruimte voor de piano van dochterlief, die – toen het karwei geklaard was – toch maar koos voor de dwarsfluit.
ja, het is je kind dus, vooruit naar Kapelle om een dwarsfluit, een Yamaha nog wel.
Het moet gezegd worden. Onze twee meiden hadden er lol in, wekelijks wat muziek maken en zeker na een paar jaar, toen ze ook in gezelschapjes en ensembles mochten spelen. Voor publiek nog wel. Boven in de muziekschool in Hulst, in de Halle in Axel, in Lamswaarde, Koewacht en ga maar door. En pa en ma zaten in de zaal om te zien en te horen hoe ze het er vanaf brachten.
Het was de moeite waard, mooi deel van hun opvoeding en soms ook echt heel leuk. Om te zien en te horen.
Ik zou het echt jammer vinden als veel jonge kinderen een musische vorming ontzegd moeten gaan worden, omdat het simpelweg te duur is geworden.
Dan gaat de komende generatie een magere culturele vorming tegemoet.
Muziek. Het moet in je genen zitten, en hier in Zeeland heeft bijna geenenen deze genen, een uitzondering daargelaten. Ga je naar bv Limburg en meer nog naar Duitsland of Oostenrijk, dan is het duidelijk dat daar veel meer “notenbomen” groeien dan bij ons in Zeeland, waar mensen “naar buten kieken deur de gordientjes van ’t raampje”. Ergo: muziek vinden wij wel mooi, maar dan moet een ander het eerst maken. Ik vrees dat mijn kinderen model stonden voor de resultaten van het muziekonderwijs van de Zeeuwse Muziekschool, die ze beiden bezochten. Ze houden nog steeds erg veel van muziek, maar dan moet een ander het wel eerst gemaakt hebben…. Wat ik hiermee beoog duidelijk te maken is, dat je veel goed geld naar wat anders gooit om te komen tot een resultaat waarvan je hoopt dat het oplevert, maar per saldo een min is. Daarom vind ik dat het verhogen van de lesgelden niet per definitie negatief hoeft uit te pakken. Want wie willens nillens muziek wil leren maken, zal dat maken, al is het op een foeke- of rommelpot. Nu zullen alleen diegenen die het echt waard vinden -van hoog tot laag- ondanks de verhoging der tarieven, muziekonderricht volgen. Dit kan zelfs in het voordeel van muziek minnend Zeeland uitpakken doordat nu plaatsen vrijkomen die anders door mensen -met alle respect overigens- ingenomen zouden worden die net als mijn kinderen -ook met alle respect- er niks van bakten, wat overigens niets zegt over hun verdere capaciteiten.