Bent U voorbereid om een kernramp te overleven? Ik niet. Heeft U een voorraad aan etenswaren gehamsterd om de eerste dagen na een nucleair ongeval in Doel of Borsele te overbruggen? Ik niet. Ik heb niet eens een stevige eikenhouten tafel om onder te kruipen en een kelder is in ons huis ook nergens te vinden. Ik heb ook geen uitgewerkt rampenplan waarin stap voor stap wordt aangegeven wat ik doen moet als de catastrofe zich aandient. U wel? Ik niet? Maar ja, laten we wel wezen ook de overheid beschikt niet over dergelijke plannen.
Mijn vroegere collega Dick Bosscher schreef de voorbije week een aardig artikel voor Vrij Nederland over het ontbreken van dit soort plannen. Ik wil het u niet onthouden http://bit.ly/hMkYQU
Het meest frappante in heel het artikel is evenwel dat de Nederlandse overheid bij een eventuele calamiteit met nucleaire installaties enkel en alleen denkt aan de centrale in Borsele. De vier centrales – waarmee het risico ook factor 4 wordt – in Doel worden door Nederlandse instanties gewoonweg buiten beschouwing gelaten. Gaat er iets goed mis net over de grens – en dan heb ik het niet over een kapotte pomp maar erger – dan zij we, hier in het Land van Hulst en verder, volledig overgelaten aan de grillen van de Belgische overheid. In al die jaren dat Doel 1, 2, 3 en 4 draaien, dus van het begin van de jaren ’70 is er dus niets veranderd. Tjee, ik weet nog goed dat ik in de tijd dat ik nog haar had samen met kernactivist Toine Huijsmans voor Nieuw Zeeland, een blaadje van SP-senator Kees Slager, pittige verhalen scxhreef over de dreiging vanuit Vlaanderen, dat Belgische troepen Zeeuws-Vlaanderen zouden binnenvallen als Doel zou exploderen of erger, dat de Zeeuws-Vlamingen als ratten in de val zouden komen te zitten en dat een burgemeesters als Peter Molthoff van Hulst dat allemaal maar pruimde. Wat waren we kwaad, wat voelden we ons tekortgedaan, wat was de dreiging toch groot. Ook al, omdat met name Doel 2 een kneuzencentrale bleek en voortdurend met mankementen kampte. Ja, zo ging dat in de eighties…
(met dank aan fotograaf Frank Viergever)
Uiteindelijk mocht wijlen Niek Hollaert het volk van Hulst jodiumpillen geven. Twee stuks in een doordrukstripje. Ze slingeren hier nog wel ergens rond, tenzij een van mijn huisgenoten gedacht heeft dat het paracetamolletjes waren. Het is opmerkelijk dat de ramp in Fukushima buiten Japan veel minder impact heeft dan Tsjernobyl of Harrisburg destijds. Met atoomcentrales kan altijd iets misgaan en ja, kernenergie kan gevaarlijk zijn, maar soit. Hetzij zo. Het gevolg is dat slechts een paar honderd mensen zich in Middelburg een beetje druk maakten over de toestand in Japan en de toekomst in Zeeland. De centrale in Borsele is veilig zei een Delta-directeur en daarmee verstomden de protesten in Middelburg.
Het heeft er alle schijn van dat kernenergie beschouwd wordt als een ingecalculeerd risico in onze samenleving. Het is er. OK.Er kan altijd iets misgaan. OK en als dat gebeurt, nou ja, dan zien we wel. Per slot van rekening kun je een ramp met kernenergiecentrales – in tegenstelling tot vele andere rampscenario’s – eigenlijk niet oefenen. We zien wel…
