Stoppen met roken

     Ik ben een verstokt roker. Diverse malen heb ik geprobeerd om de sigaret uit mijn leven te bannen. De ene keer cold turkey, met alle ontwenningsverschijnselen van dien en een gewichtstoename van hier tot ginder, de andere keer met pleisters, met kauwgummetjes die je keel lam legden, met pillen en laatst met Champix, een kuurtje met  varenicline, een middel dat voorkomt dat nicotine zijn verslavende werking in een mensenlijf kan uitoefenen.
De laatste keer dat ik aan zo’n keer begon resulteerde in een rookloze periode van een half jaar. Ik was eigenlijk te vroeg gestopt met kuren (2×12 weken wordt geadviseerd) met als gevolg dat ik veel te snel weer voor de verleidingen viel. “Je bent een echt rokertje he”, zei een oom van me toen ik weer aan de kankerstok begon te leuren.
Ik kon het niet ontkennen.
Als de meeste weldenkende mensen besef ik dat roken slecht is voor lijf, leden en omgeving.
Je conditie gaat kapot, je longen en je aderen.
Mensen vinden je stikken, je kleren, je huid en ze – de niet-rokers- kijken op je neer wanneer je weer in een verscholen hoekje of bij zo’n belachelijke rookpaal je nicotineverslaving aan het uitoefenen bent.
Ik ga het weer eens proberen.
Mijn eerste filmomhulde tabeltje is al weggewerkt, op weg naar mijn darmen om dan via mijn bloed weer naar boven te stijgen om in mijn hersenen de knop om te zetten van roken naar niet-roken.
Die omschakeling zal niet ongemerkt voorbij gaan. Dat weet ik nu al.
Mijn darmen komen wellicht in opstand, mijn kop zal dagen als een betonblok voelen, ik zal misselijk worden en in nachtelijke uren rare dingen beleven in mijn slaap, om dan vervolgens met een ruk wakker te worden en te verzuchten. Godskerallemachtig….
De drang naar tabak, de zucht naar de sigaret, de hunkering naar nicotine neemt langzaam maar zeker af, dat staat vast, dat kan ik verwachten. Over pakweg acht, negen dagen, druk ik mijn laatste peuk uit en kan ik zeggen: ik ben gestopt.
Dat gaat mooi gebeuren, daar ben ik zeker van, maar dan, maar daarna, als de pillen op zijn…