Een bestuurlijke veelvraat is het. JP Hageman, raadslid in Hulst, bestuurder in het waterschap, lid van de provinciale staten van Zeeland voor de Partij voor Zeeland. Regionalist, anti-ontpolderaar en een ‘ge moe niet zeveren’-politicus. De laatste tijd in alle gremia om lichamelijke redenen niet zo op dreef, maar Hageman weet van geen ophouden. Hij plakt aan het pluche als kattehaar aan een synthetisch kostuum. Af en toe roert JP zich als in zijn beginjaren, onlangs nog toen de Hulster raad achter gesloten deuren geïnformeerd werd over de verwording van de Hedwigepolder.
Terwijl de brave raadslieden zich hielden aan hun zwijgplicht donderde Hageman dat ‘ontpolderen in Hulst nooit!’ D’andere dag deed heel Hulst -zelfs tot ver buiten de wallen – verontwaardigd over Hagemans tirade in de lokale bladen.
Ik herinner me nog dat halverwege de jaren ’90 de christen-democraten op Zeeuwse schaal vergaten een Oost-Zeeuws-Vlaming hoog op de lijst voor de statenverkiezingen te zetten. Het katholieke partijdeel voelde zich geschoffeerd en Hageman en wijlen Cor van Leuven waren er als de kippen bij om de regionale onvrede tot uiting te laten komen in een eigen Oost-Zeeuws-Vlaamse lijst, die de naam Zeeuws-Vlaamse Volkspartij meekreeg. Het was in die tijd een lust om dan vervolgens aan Hageman te vragen waar de ZVP voor stond, aan Van Leuven moest je dat niet doen, want die man kon waarlijk aan alles een punt lullen. JP daarentegen had moeite om zich te uiten, bleef hangen in cliché’s als “Wij willen het volkseigene bewaren”.
Wat is dan dat volkseigene, kon dan vervolgens gevraagd worden en JP liep dan vast, muurvast.
Maar goed, alle begin is moeilijk. JP groeide in zijn rol (en in zijn vel) en wist uiteindelijk – nadat Rinus Stoffels de ZVP voor een ton in guldens had gekocht – het te schoppen tot fractievoorzitter van de nieuwgenaamde Partij voor Zeeland.
In Hulst dook-ie vervolgens de gemeenteraad in via Groot-Hontenisse, de partij die zijn moeder voor hem nog als raadslid had gediend.
Als raadslid heeft JP – op wat oprispingen na – amper een rol van betekenis gespeeld. In het waterschapsbestuur was hij stukken actiever, wellicht omdat de vergadercultuur van het schap beter bij ‘m past.
JP zal naar alle waarschijnlijkheid weer volledig op eigen kracht een anderhalve zetel of wat binnenhalen. “Voldoende om het lijvige lichaam in te laten hangen”, zo gaf vorige week een opponent treffend te kennen.
